با اینکه دهانمان هنوز بوی شیر می دهد، این روزها زیاد به ازدواج فکر می کنم. پیش از نوشتن این مطالب نوشته بودم که غرب و تفکرات غربی دخلی در بحران مساله ازدواج در مملکت ما ندارد. اما در حال تدوین آن مطالب به نتیجه ی معکوس رسیدم. موضوع جوان و ازدواج در کشور ما دچار مشکلات و فسادهای فکری و عملی شده است. این در حالی است که خوشبختانه با توجه به فضای دینی و فرهنگی کشور و مردم ما، شیوه ازدواج به سبک غربی - که حالتی قراردادی و بدون تعهد شرعی و اخلاقی است - در بین ما جایی ندارد و نخواهد داشت. اما وقتی ما این مساله ی حساس و بسیار مهم را با سنت و دستورات اسلامی مقایسه می کنیم متوجه می شویم مادیگرایی ای که فرهنگ غرب به جان ما انداخته است و رسانه های عمومی و خصوصی ما به طور خواسته و نا خواسته این تفکر غلط را ترویج می کنند باعث این انحراف شده است. انحرافی که از آن سخن می گویم انحراف در فهم زندگی، هدف از ازدواج و انتخاب درست و عقلانی از طرف جوانان و اهمیت بیش از حد به مسائل مادی و حتی جایگاه اجتماعی - به بیش از حد توجه بفرمایید-توسط بزرگترها و متصدیان امر(!) است. سنت اسلام و بزرگان ما این نکته را نشان می دهد که بیشترین پیشرفت مادی و علمی انسان ها پس از ازدواج آنهاست. اما در جامعه ما این پیشرفت و جایگاه رفیع مادی و علمی را قبل از ازدواج می طلبند که البته توقعاتی که پیرامون جایگاه علمی می شود هم به مسائل مادی و پز و کلاس اجتماعی اش بر می گردد. و در کنار شخصیت،‏ معنویت و انسانیت؛ کمترین توجه و امتیاز را به قابلیت ها اختصاص می دهند. قابلیت هایی که مهم ترین و جاودانه ترین سرمایه جوانان است...

ادامه دارد...